ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2014                                                                                         ἀριθμ. πρωτ.: 209.-

 

 

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΑΝΘΙΜΟΣ

 

Πρὸς τὸν ἱερὸν Κλῆρον καὶ

τὸν εὐσεβῆ Λαὸν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης

 

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Στὴν κορυφὴ τοῦ ὁλόφωτου ἑορτολογικοῦ κύκλου τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἡ λαμπροφόρος πανήγυρις τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων φωτίζει καὶ πάλιν τὶς ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν μὲ τὸ ἀνέσπερο φῶς ποὺ ἀνέτειλε ἀπὸ τὸν κενὸ Πανάγιο Τάφο. Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, οἱ πρῶτοι ἀδιάψευστοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, ἄκουσαν ἀπὸ τὸν ἀπεσταλμένο τοῦ Οὐρανοῦ λαμπροστόλιστο Ἄγγελο, τὸ ἐκπληκτικὸ ἄγγελμα «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ᾧδε. ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἐθηκαν αὐτόν» (Μαρκ. 16,6).

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πλημμυρίζει τοὺς αἰθέρες καὶ ἐπαναβεβαιώνει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων τὴν ἐλπίδα γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὴν αἰωνιότητα. Οἱ ἔνδοξοι Ἀπόστολοι, μετὰ τὶς ἀλλεπάλληλες ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἐνώπιόν τους, καθιστοῦν τὴν Ἀνάσταση μόνιμο καὶ βαθύτατο βίωμά τους, λυτρωτικὸ κή-ρυγμα, ἄγγελμα χαρᾶς, ἀναλλοίωτο φρόνημα, ἀληθινὴ αἰώνια ζωή, θεμέλιο λίθο καὶ ζευκτήριο στοιχεῖο τοῦ θείου οἰκοδομήματος τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

 

Τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπέθανε ἑκουσίως καθηλωμένος στὸ Σταυρό, εἶναι τὸ παμμέγιστο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Εἶναι τὸ γεγονός, ποὺ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο βεβαιώνεται στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὄχι μόνον στοὺς μαθητές του ἐπὶ σαράντα ἡμέρες, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ εἴκοσι αἰῶνες, ὕστερα ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή του μέχρι σήμερα, «παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα... ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις» (Πράξ.1,3), παρουσίαζε ζωντανὸ τὸν ἐαυτό του μὲ πολλὰ σημεῖα καὶ ἀποδείξεις. Μὲ κανένα τρόπο δὲν ἐξηγοῦνται ὅσα ἔγιναν στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, σχετικὰ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν ταφή του, παρὰ μόνον μὲ τὸ κενὸ μνημεῖο καὶ τὴν Ἀνάστασή του.

 

Τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ποὺ ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία σὲ χίλιους τόνους, εἶναι ἡ νικηφόρα ἰαχὴ καὶ ὁ βροντερὸς ἀντίλαλος τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι θεωρητικὴ διδασκαλία, δὲν εἶναι σύνθημα κάποιου φιλοσοφικοῦ ἢ κοινωνικοῦ καὶ πολιτικοῦ συστήματος. Εἶναι κήρυγμα τοῦ μεγάλου θαύματος καὶ ἱστορικοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, σάλπισμα καὶ διθύραμβος τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐναντίον τοῦ θανάτου. Ἀκούσθηκε τὸ βράδυ τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως στὴν Ἱερουσαλήμ, «ὅπου ἦσαν συνηθροισμένοι οἱ ἕνδεκα καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς». «Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως!» (Λκ. 24,33-34) ἐβε-βαίωσαν οἱ ἔμφοβοι ἀκόμη μαθητές. Διασαλπίσθηκε μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες, σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. «Χριστὸς Ἀνέστη» ἀναβοᾷ ἡ Ἐκκλησία. «Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος» ἀκούεται ἡ ἐπιβεβαιωτικὴ ἀπόκριση ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1,8).

 

Ἡ πασχαλινὴ ἐμπειρία γιὰ ὅσους βιώνουν αὐτὸν τὸν θησαυρὸ τῆς Ἐκκλησίας μας, μπορεῖ νὰ κατευθύνῃ μέσα στὸν ὠκεανὸ τῆς ζωῆς τὸ πηδάλιο τῆς ὑπάρξεώς μας. Δυστυχεῖς θαλασσοπόροι χωρὶς τελικὸ λιμάνι προορισμοῦ, εἶναι ὅσοι ἐμμένουν στὴν ἀπιστία τους. Αὐτὴ τὴν ὥρα, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι χρειαζόμεθα τὰ πνευματικὰ ὅπλα τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος, τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς γενναιότητος, γιὰ νὰ ξεπεράσωμε τὶς σκληρὲς δοκιμασίες, οἱ ὁποῖες πλήττουν σκληρὰ μεγάλα τμήματα τοῦ λαοῦ μας. Πηγὴ ἀνεφοδιασμοῦ, ἀληθινὸ κεφαλόβρυσο ἀναψύξεως ἡ πασχαλιάτικη Ἀνάσταση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος ἐκήρυξε πρῶτος στὸν κόσμο τὴν μεγάλη ἀρετὴ τῆς ἀγάπης, ἐκεῖνος εἶναι ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη του γιὰ τὸν καθένα μας, μέχρι τὴν θυσία ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ὡλοκλήρωσε καὶ ἐδίδαξε τὴν ἀρετὴ ποὺ μπορεῖ νὰ λύσῃ τὰ προβλήματα τοῦ κόσμου. Διότι αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ ἐδίδαξε καὶ τὴν ἀρετὴ τῆς δικαιοσύνης, τὴν βάση δηλαδὴ γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς ἑνότητος καὶ τῆς εἰρήνης σὲ κάθε ἀνθρώπινη κοινωνία.

 

Σὲ μᾶς μένει ἡ εὐθύνη νὰ καταστήσωμε τὴν ψυχή μας, ὁ καθένας, σκηνὴ μόνιμης διαμονῆς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀποτελέσωμε τὴν συνέχεια τῆς πορείας τῶν πρὶν ἀπὸ μᾶς λυτρωμένων ἀδελφῶν μας. Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν κηρύσσει ἐπανάσταση. Ἡ Ἐκκλησία διακηρύσσει τὴν Ἀνάσταση. Αὐτὴ ἐλευθερώνει ἀπὸ κάθε εἴδους δεσμά, αὐτὴ λυτρώνει ἀπὸ τὰ πάθη, αὐτὴ ἀπομακρύνει τοὺς φόβους, αὐτὴ ἐξουδετερώνει τὴν ἀπελπισία, αὐτὴ δίνει φτερὰ στὴ ζωή μας. Ὁ καρδιογνώστης ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν καὶ ὁ παντογνώστης ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων Κύριος Ἰησοῦς ἀπευθύνει πρὸς ὅλους τὰ μηνύματα τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἐλπίδος, ἐνῷ τὸ ἀνατεῖλαν ὑπέρλαμπρο φῶς ἀπὸ τὸν κενὸ Τάφο τοῦ Κυρίου φωτίζει τὸν δρόμο καὶ τὴν πορεία ὅλου τοῦ κόσμου πρὸς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ.

 

Ἐμπρός, λοιπόν, ἀδέλφια μου καὶ παιδιά μου ἐν Χριστῷ, φιλοπρόοδοι καὶ φιλόχριστοι Θεσσαλονικεῖς, μὲ πίστη καὶ ἐνθουσιασμό, μὲ ὑπο-μονὴ καὶ ἐλπίδα, γεμάτοι ἀπὸ τὴν πασχαλινὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀναστάσιμη εἰρήνη, νὰ συνεχίσωμε τὴν πορεία μας, προσευχόμενοι στὸ Χριστὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, γιὰ τὴν Μακεδονία μας καὶ τὴν ὅλη Πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα, γιὰ τοὺς γείτονές μας λαοὺς καὶ τὴν εἰρήνη ὅλης τῆς Οἰκουμένης.

 

Χριστὸς Ἀνέστη ἀδελφοί,

Χαίρετε, ὑγιαίνετε καὶ ἐλπίζετε ἐπὶ τὸν Θεόν.

Εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

 +Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

Ο Γολγοθάς και η Ανάσταση του Πέτρου

(μέσα από τρεις μετοχές)

 

                                                                                                                                 

ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΑΣΙΑΡΑ

    

         Η προσωπική πορεία του Αποστόλου Πέτρου από το Πάθος στην Ανάσταση θα μπορούσε να περιγραφεί μέσα από τρεις μετοχές – τόσο νοηματικά εύγλωττες, ψυχογραφικά δηλωτικές, θεολογικά ερμηνεύσιμες – αντλημένες από αγιογραφικά χωρία τριών διαφορετικών Ευαγγελιστών. Τρεις μετοχές που σηματοδοτούν τρεις στιγμές, τρεις στάσεις ή τρεις κινήσεις της ψυχής του παρορμητικού – θερμού πρωτοκορυφαίου Αποστόλου.

        

1.      «…ἦν δὲ Σίμων Πέτρος ἑστὼς καὶ θερμαινόμενος.» (Ιωάν. 18,25)

 

       Στην πρώτη (μετοχή) - «ἑστώς» - φαινομενικά απαθής, αποφεύγει την ανάμιξη στο Πάθος του Κυρίου του. Στην ουσία μέσα του παλεύει με τους λογισμούς, ανάμεσα στη θαρρετή του υπόσχεση, λίγες ώρες πριν («…εἰ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγὼ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι.»)  και στο φόβο μιας εμπλοκής του καταδίκη του Ιησού, με απρόβλεπτη, ίσως και οδυνηρή συνέχεια… Τελικά φαίνεται να κερδίζει τη μάχη ο φόβος, που γίνεται σταδιακά δειλία, ενδοτισμός, αποποίηση ευθυνών, άρνηση! Και όλα αυτά στεγασμένα στη νοσηρή ανασφάλεια του ατομισμού. Προσπαθεί, «θερμαινόμενος» σωματικά, να νικήσει την εσωτερική παγωνιά και ερημία του. Δεν αντέχει την έκθεση του εαυτού του στο επιτιμητικό ύφος μιας «παιδίσκης», κατά βάθος όμως στην αναξιοπρέπεια της δικής του αδράνειας, αβουλίας.

 

 

2.      «…καὶ ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσεν πικρῶς.» ( Ματθ. 26,75)

 

 

     Στη δεύτερη (μετοχή) - «ἐξελθών» - εκφράζεται η οδυνηρή συνειδητοποίηση του λάθους του. Η ενοχή τον κατακλύζει, ο πόνος της άρνησης διατρυπά την καρδιά του και η αισχύνη απέναντι στον μελλοθάνατο Διδάσκαλό του τον ωθεί έξω από το Πραιτώριο. Εξέρχεται από τον τόπο της άρνησης για να θρηνήσει «μόνος μόνω Θεώ» το ατόπημά του. Ταυτόχρονα όμως εξέρχεται από τον παλαιό του εαυτό, από την άστατη ψυχή του και την εφάμαρτη ατολμία του. Και είναι αυτή μια «έξοδος» ανακαινωτική του νοός, ηρωική, νικητήρια. Δεν περιέχει καθόλου σπέρματα απαισιοδοξίας και αυτό-καταδίκης. Γι’ αυτό και δεν ακολουθεί τα βήματα της δαιμονικής απόγνωσης του απαγχονισθέντος, ετέρου μαθητού… Μόνο λύνεται σε λυτρωτικά δάκρυα, δάκρυα παρακλήσεως προς ευμένειαν του… αρνημένου Κυρίου.   

 

 

 

3.      «Ὁ δὲ  Πέτρος ἀναστὰς  ἔδραμεν  ἐπὶ  τὸ  μνημεῖον…» (Λουκ. 24,12)

     

Στην τρίτη (μετοχή) - «ἀναστάς» - ο ένθερμος μαθητής, δε μένει ανενεργός, δεν συμβιβάζεται με την παραδοχή της αδυναμίας του, οχυρωμένος σε μια θρηνητική συνειδητοποίηση της ολιγόψυχης πτώσης του. Προχωρά ένα βήμα ακόμη: ανίσταται∙ δηλ. μέσα από το πικρό κλάμα της μετανοίας του βγαίνει πιο δυνατός,  έτοιμος να πιστέψει πλέον και με τα σαρκικά και με τα πνευματικά του μάτια στον Αναστημένο Χριστό. Είναι σίγουρος ότι το βλέμμα του Ιησού θα τον περιμένει με την ίδια στοργή, όπως παλιά, και πως το απέραντο έλεος Του Λυτρωτή θα σβήσει από τα κρίματά του τη στιγμή της άρνησης… Γι’ αυτό και ο Πέτρος επείγεται να Τον συναντήσει. Δεν αμφιβάλλει διόλου για την υπέρλογη  Ανάσταση Του! Μέσα από το γεγονός της προσωπικής του ανάνηψης αντανακλάται στην ψυχή του το Αναστάσιμο Φως. Πιστεύει στον Εγερθέντα, διότι με τη δική Του ισχύ κατέρρηξε τον εσώτερο γνόφο του. Ανηφορίζοντας το Γολγοθά της συντριβής του συναντά ακριβώς το «κενόν μνημεῖον», την πιο αδιάψευστη πιστοποίηση και επαγγελία της Αγάπης του Θεανθρώπου.

      

    Μια τέτοια εμπειρία Ανάστασης προσωπικής εύχομαι σε όλους μας! Για να γίνουμε μέτοχοι της Ανάστασης του Χριστού∙  «ἵνα θαλφθῶμεν» με το Φως της δόξης Του.

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

 

 

Η αγνεία της πόρνης κι η πορνεία των "αγνών"…

 

                                                                                                                                    παπα-Λίβυος

" πάντα στην καρδιά μιας πόρνης θα κρύβεται μια παρθένος αγνή 

και στην καρδιά ενός μαθητής ένας προδότης"

Έχουμε πει πολλές φορές ότι η εκκλησία είναι ενας παράδοξος χώρος, γιατι παράδοξη για την κοσμική λογική είναι η αγάπη του Θεού. Στην εκκλησιαστική εμπειρία δεν υπάρχει δικαιοσύνη όπως την γνωρίζουμε στον κόσμο, αλλά μια παραδοξότητα αγάπης, που ως λέει και Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι αδικία κατά κόσμο. Διότι ο Θεός δεν έχει δικαιοσύνη αλλά έλεος. Βασίσου λέει στην αδικία του Θεού που είναι η αγάπη Του.

 

Έτσι αυτές τις μέρες, μέσα στο πνευματικό και κατανυκτικό  κλίμα της Μ. Εβδομάδος, θα ζήσουμε δύο αντιφατικά γεγονότα για την λογοκρατούμενη ηθική μας.

 

 

 

Θα αντικρίσουμε μια πόρνη να έρχεται σε ρήξη με το αμαρτωλό παρελθόν της, και ανατρέποντας κάθε έννοια ηθικής ευταξίας και νομικού φορμαλισμού, τύπου και κανόνων, να ελευθερώνεται μέσα στην αποδοχή και αγάπη του Θεού. Και από την άλλη έναν μαθητή, ένα ακόλουθο του Χριστού, να μετατρέπεται σε προδότη και ηθικό δήμιο του Κυρίου Του. Στους ναούς, θα ακούσουμε το τροπάριο της Κασσιανής, το οποίο αναφέρεται σε μια πόρνη γυναίκα που αγάπησε πολύ τον Χριστό μας, και μετανοεί για την ζωή που πήρε λάθος. Και συγρόνως με σπαρακτικό τρόπο θα απορρίσουμε γεμάτοι ερωτήματα στην καρδιά μας, για την προδοσία ενός κοντινού και οικείου μαθητού. Ετσι για να μην ξεχνάμε οτι το να ακολουθείς τυπικά κάποιον δεν σημαίνει οτι τον αγαπάς ουσιαστικά.

 

Γιατί άραγε όμως οι άνθρωποι έχουν αγαπήσει αυτόν τον ύμνο, αυτό το περιστατικό και προσέρχονται σήμερα περισσότεροι από τις προηγούμενες μέρες στους ναούς μόνο και μόνο για να ακούσουν και να αισθανθούν αυτόν το ύμνο; Να οφείλεται μονάχα στο ωραίο μουσικό μέλος; Όχι βέβαια. Οπότε;

 

Αισθάνομαι ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να συγκλονίζονται από το τροπάριο αυτό, είναι το περιγραφόμενο περιστατικό και το βαθύτερο νόημα που αυτό προσκομίζει στην ανθρώπινη ψυχή.

 

 Μια πόρνη, ένας βαθιά αμαρτωλός άνθρωπος, μια πόρνη γυναίκα, περιθωριοποιημένη, αποτυχημένη κοινωνικά, ψυχικά και πνευματικά, βρίσκει όχι μονάχα εκ νέου την χαμένη ταυτότητα της, αλλά το σημαντικότερο γνωρίζει την αγάπη του Θεού, ερχόμενη σε βαθιά συμφιλίωση με την ψυχή της.  

 

 

Οι άνθρωποι απόψε το βράδυ, θα ταυτιστούν μαζί της. Θα αισθανθούν την δική τους αποτυχία να υπάρξουν σε ακεραιότητα και πληρότητα ζωής. Μια ζωής που έκτισαν χωρίς την παρουσία του Χριστού. Νιώθουν τα λάθη τους, τις δικές τους ελλείψεις, μά πάνω από όλα μια ζωή που χάθηκε σε αλλότρια πράγματα ανίκανα να θρέψουν την πείνα και την δίψα της ύπαρξης τους. Θα αισθανθούν ότι μέσα στο χώρο της εκκλησίας, στο βλέμμα του Χριστού, υπάρχει χώρος και χρόνος μετανοίας. Αλλαγής, επίγνωσης, νέας ευκαιρίας να χτίσουν μια κατά Θεό ζωή. 

 

 Μόνο μια κατηγορία ανθρώπων δεν μπορεί να νιώσει την ταπείνωση και την μετάνοια της πόρνης γυναικός, μα και την μεγάλη άνευ προϋποθέσεων αγάπη του Θεού. Κι αυτοί δυστυχώς από την εποχή του Χριστού μέχρι και σήμερα είναι οι λεγόμενοι «θρησκευόμενοι». Ας μην ξεχνάμε ότι η πόρνη μετανοεί και ο μαθητής προδίδει.

 

Γιατί όμως διαχρονικά αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται στην μετάνοια;

 

Διότι πρώτον η ζωή που ζουν, όσο και αν φαινομενικά περιγράφεται ως χριστιανική στην πραγματικότητα έχει απόλυτα κοσμικά στοιχεία, εξουσίας, δύναμης, αυτοδικαίωσης, ιδιοτέλειας, προβολής και επιβολής κ.α. που απλά ενδύονται ως λέει ο μέγας Ιωάννης της Κλιμακος, θρησκευτικό μανδύα. Δεύτερον, γιατί στην εκκλησιαστική εμπειρία ο στόχος της πνευματικής ζωής  δεν είναι η νέκρωση και απώθηση των επιθυμιών ή παθών μας, αλλά η μεταμόρφωση τους. Οι «αμαρτωλοί», οι άνθρωποι της κοσμικής ζωής όπως αναφέρουμε νάρκισσα πολλές φορές, αγαπούν, ερωτεύονται, υποφέρουν, κάνουν λάθη και αστοχούν, αλλά ζει και πάλεται μέσα τους η ζωή, οι επιθυμίες. Απλά είναι σε λάθος κατεύθυνση, είναι διαστρεβλωμένα και στραμμένα σε λάθος στόχους και σκοπούς.

 

 

Όταν έρθει όμως η ώρα και βιώσουν το αδιέξοδο των επιλογών τους, τότε η μετάνοια τους, έχει δύναμη και ορμή. Η ίδια καρδιά που είχε την τόλμη και το θράσος της αμαρτίας ή ίδια έχει την ορμή και την δίψα της μετανοίας. Γιατί όταν ζεις μπορείς να πέσεις αλλά και να σηκωθείς, όταν όμως είσαι νεκρός η διαρκής πτώσης σου φαίνεται ύπνος και μακαριότητα. Τότε προσποιείσαι τις αρετές για να καλύψεις τον φόβο και την ενοχή σου μπροστά στην ζωή.  Τότε υποτάσσεσαι στο νόμο ώστε ποτέ να μην γευθείς την Χάρι που ζητά αλήθεια, ειλικρίνεια, πρόσωπο να συνδιαλέγει και καρδιά να αγαπηθεί.

 

Γι αυτό μην απορείτε όταν μεγάλοι αμαρτωλοί μεταμορφώνονται σε μεγάλους αγίους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, ναι έκαναν λάθος χρήση της θελήσεως, της επιθυμίας και των παθών τους, αλλά δεν κρύφτηκαν από την ζωή, ούτε πίστεψαν στην τελειότητα τους, πολλώ δε μάλλον δε κατήργησαν την καρδιά που ο Θεός έθεσε στα στήθη της υπάρξεως τους, έτσι ώστε να εφαρμόζεται σε αυτούς, το «Ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι ..»

 

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/