(μέσα από τρεις μετοχές)
ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΑΣΙΑΡΑ
Η προσωπική πορεία του Αποστόλου Πέτρου από το Πάθος στην Ανάσταση θα μπορούσε να περιγραφεί μέσα από τρεις μετοχές – τόσο νοηματικά εύγλωττες, ψυχογραφικά δηλωτικές, θεολογικά ερμηνεύσιμες – αντλημένες από αγιογραφικά χωρία τριών διαφορετικών Ευαγγελιστών. Τρεις μετοχές που σηματοδοτούν τρεις στιγμές, τρεις στάσεις ή τρεις κινήσεις της ψυχής του παρορμητικού – θερμού πρωτοκορυφαίου Αποστόλου.
1. «…ἦν δὲ Σίμων Πέτρος ἑστὼς καὶ θερμαινόμενος.» (Ιωάν. 18,25)
Στην πρώτη (μετοχή) - «ἑστώς» - φαινομενικά απαθής, αποφεύγει την ανάμιξη στο Πάθος του Κυρίου του. Στην ουσία μέσα του παλεύει με τους λογισμούς, ανάμεσα στη θαρρετή του υπόσχεση, λίγες ώρες πριν («…εἰ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγὼ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι.») και στο φόβο μιας εμπλοκής του καταδίκη του Ιησού, με απρόβλεπτη, ίσως και οδυνηρή συνέχεια… Τελικά φαίνεται να κερδίζει τη μάχη ο φόβος, που γίνεται σταδιακά δειλία, ενδοτισμός, αποποίηση ευθυνών, άρνηση! Και όλα αυτά στεγασμένα στη νοσηρή ανασφάλεια του ατομισμού. Προσπαθεί, «θερμαινόμενος» σωματικά, να νικήσει την εσωτερική παγωνιά και ερημία του. Δεν αντέχει την έκθεση του εαυτού του στο επιτιμητικό ύφος μιας «παιδίσκης», κατά βάθος όμως στην αναξιοπρέπεια της δικής του αδράνειας, αβουλίας.
2. «…καὶ ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσεν πικρῶς.» ( Ματθ. 26,75)
Στη δεύτερη (μετοχή) - «ἐξελθών» - εκφράζεται η οδυνηρή συνειδητοποίηση του λάθους του. Η ενοχή τον κατακλύζει, ο πόνος της άρνησης διατρυπά την καρδιά του και η αισχύνη απέναντι στον μελλοθάνατο Διδάσκαλό του τον ωθεί έξω από το Πραιτώριο. Εξέρχεται από τον τόπο της άρνησης για να θρηνήσει «μόνος μόνω Θεώ» το ατόπημά του. Ταυτόχρονα όμως εξέρχεται από τον παλαιό του εαυτό, από την άστατη ψυχή του και την εφάμαρτη ατολμία του. Και είναι αυτή μια «έξοδος» ανακαινωτική του νοός, ηρωική, νικητήρια. Δεν περιέχει καθόλου σπέρματα απαισιοδοξίας και αυτό-καταδίκης. Γι’ αυτό και δεν ακολουθεί τα βήματα της δαιμονικής απόγνωσης του απαγχονισθέντος, ετέρου μαθητού… Μόνο λύνεται σε λυτρωτικά δάκρυα, δάκρυα παρακλήσεως προς ευμένειαν του… αρνημένου Κυρίου.
3. «Ὁ δὲ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον…» (Λουκ. 24,12)
Στην τρίτη (μετοχή) - «ἀναστάς» - ο ένθερμος μαθητής, δε μένει ανενεργός, δεν συμβιβάζεται με την παραδοχή της αδυναμίας του, οχυρωμένος σε μια θρηνητική συνειδητοποίηση της ολιγόψυχης πτώσης του. Προχωρά ένα βήμα ακόμη: ανίσταται∙ δηλ. μέσα από το πικρό κλάμα της μετανοίας του βγαίνει πιο δυνατός, έτοιμος να πιστέψει πλέον και με τα σαρκικά και με τα πνευματικά του μάτια στον Αναστημένο Χριστό. Είναι σίγουρος ότι το βλέμμα του Ιησού θα τον περιμένει με την ίδια στοργή, όπως παλιά, και πως το απέραντο έλεος Του Λυτρωτή θα σβήσει από τα κρίματά του τη στιγμή της άρνησης… Γι’ αυτό και ο Πέτρος επείγεται να Τον συναντήσει. Δεν αμφιβάλλει διόλου για την υπέρλογη Ανάσταση Του! Μέσα από το γεγονός της προσωπικής του ανάνηψης αντανακλάται στην ψυχή του το Αναστάσιμο Φως. Πιστεύει στον Εγερθέντα, διότι με τη δική Του ισχύ κατέρρηξε τον εσώτερο γνόφο του. Ανηφορίζοντας το Γολγοθά της συντριβής του συναντά ακριβώς το «κενόν μνημεῖον», την πιο αδιάψευστη πιστοποίηση και επαγγελία της Αγάπης του Θεανθρώπου.
Μια τέτοια εμπειρία Ανάστασης προσωπικής εύχομαι σε όλους μας! Για να γίνουμε μέτοχοι της Ανάστασης του Χριστού∙ «ἵνα θαλφθῶμεν» με το Φως της δόξης Του.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
