Σε μια μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος, στη διαδρομή επιστροφής για την Ουρανούπολη, πήγα να προσκυνήσω στην Μονή Δοχειαρίου. Ως γνωστό στη Μονή Δοχειαρίου φυλάσσεται η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου.
Περιμένοντας το μικρό βαπόρι περίμενα στον περίβολο της Μονής της γραμμής για να επιστρέψω στην Ουρανούπολη, γιατί υπήρχε καθορισμένη ώρα που θα μας έπαιρνε. Κάποια στιγμή φάνηκε από τη μεγάλη Πύλη του Μοναστηριού ένας Επίσκοπος. Εξ’ όσων είχαν συμβεί μετά, ο Επίσκοπος είχε απλά κατεβεί στη Μονή Δοχειαρίου για προσκύνημα, καθ’ οδό προς τη Μονή που ήταν προσκεκλημένος. Ο Ηγούμενος του Μοναστηριού Γέροντας Γρηγόριος, που έτυχε εκείνη τη στιγμή να βρίσκεται εκεί κοντά, φώναξε ένα καλογέρι να σημάνει τις καμπάνες. Είναι αγιορείτικη συνήθεια όταν ένας Επίσκοπος επισκέπτεται ένα Αγιορείτικο Μοναστήρι να σημαίνουν οι καμπάνες.
Στο άκουσμα λοιπόν της εντολής του Ηγουμένου να σημάνουν οι καμπάνες, ο Επίσκοπος παρακάλεσε με πολύ σεμνότητα τον Ηγούμενο να μη σημάνουν τις καμπάνες. Ο Ηγούμενος του Μοναστηριού, επέμενε και έτσι οι καμπάνες σχεδόν αμέσως άρχισαν να σημαίνουν. Έβλεπες τότε στο πρόσωπο του Επισκόπου αυτού ζωγραφισμένη λύπη. Μια λύπη που καταμαρτυρούσε το χριστιανικόν κάλλος της ταπείνωσης. Η αρετή της ταπείνωσης για ένα Επίσκοπο, είναι αρωγός στην ποιμαντική του διακονία.
Ένα βιαστικό συμπέρασμα; Ένας πρώτος ‘’ενθουσιασμός’’ για την εντύπωση που σχημάτισα για τον Επίσκοπο αυτόν; Ίσως αν έφευγα αμέσως, όπως είχα σκοπό με βάση τις ώρες που περνούσε το μικρό βαπόρι. Ενώ ετοιμαζόμουν να πάω κατά τη μικρή προκυμαία μπροστά από το Μοναστήρι, ένα μοναχός μας ειδοποίησε ότι θα αργήσει το βαπόρι της γραμμής Ουρανούπολη – Δάφνη κι έτσι έπρεπε να περιμένουμε. Μαζευτήκαμε όλοι στο Αρχονταρίκι και περιμέναμε. Μαζί μας ήρθε και ο Επίσκοπος μετά που προσκύνησε. Στο Αρχονταρίκι από τη μικρή συνομιλία που έγινε με τον Ηγούμενο, μάθαμε ότι ο Επίσκοπος ήταν ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γρηγόριος*. Ολιγομίλητος και πολύ πράος άνθρωπος ο Μητροπολίτης Καστοριάς. Αν εξαιρέσουμε την πολύ μικρή συνομιλία που είχε στην αρχή με τον Ηγούμενο και αυτή σε απάντηση ερωτήσεων του Γέροντος Γρηγορίου, στο υπόλοιπο του χρόνου ήταν σιωπηλός στο Αρχονταρίκι. Από το βλέμμα του διέκρινες έναν πολύ ταπεινό και πράο άνθρωπο. Καθόλου στοιχεία από κείνη την άλλη ‘’μεγαλοπρέπεια’’ που θαυμάζουν κάποιοι, προσθέτοντας κάποτε και το ‘’βυζαντινή’’ για να δικαιολογήσουν υπερήφανες και ‘’μεγαλοπρεπείς’’ συμπεριφορές κάποιων Ιεραρχών της Εκκλησίας μας.
Εντύπωση λοιπόν μου έκανε η πραότητα του Επισκόπου αυτού και το πολύ ταπεινό του βλέμμα . Θα πεί κάποιος μα η τόση πραότητα από το ταπείνωση έλκει την καταγωγή της. Ακριβώς δεν θα δει κάποιο ταπεινό να είναι θυμώδης. Παρενθετικά θα πρέπει να πούμε ότι η μόνη φορά που όχι απλά ‘’δικαιούται’’ αλλά και επιβάλλεται κάποτε να ομιλήσει κανείς με ένταση είναι για θέματα αληθείας. Ενθυμούμαι σε μια μου επίσκεψη στο Κελλίον της Παναγούδας, τον Όσιο Παΐσιο να παρατηρεί δύο ιερείς που του είπαν ότι ήρθαν στο Άγιο Όρος, για να μεταφέρουν το μήνυμα της ‘’Χριστιανικής Δημοκρατίας’’. Τότε με πολύ ένταση ο ταπεινός ασκητής τους είπε ‘’Ευλογημένοι εν ονόματι ποιού θα κτυπούν τα ΜΑΤ; Εν ονόματι του Χριστού;’’
Στο Αρχονταρίκι της Μονής Δοχειαρίου μείναμε αρκετή ώρα, γιατί όπως μάθαμε αργότερα, κάποιος τηλεφώνησε για βόμβα σε βαπόρι της γραμμής Ουρανούπολη – Δάφνη.
Όταν μετά από κάποια χρόνια πληροφορήθηκα από το Περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς ‘’Πειραϊκή Εκκλησία’’ την κοίμηση του Επισκόπου αυτού, είδα στα λίγα λόγια που έγραφε να εκθειάζεται ιδιαιτέρως η πραότητά του, βεβαιώθηκα ότι τα περί πραότητας του Μητροπολίτου Καστοριάς Γρηγορίου, δεν ήταν μια στιγμιαία αντίληψη.
*Μητροπολίτης Καστοριάς Γρηγόριος ο Γ΄ (Παπουτσόπουλος), 1985-1996
πηγή: http://aktines.blogspot.gr
